نمیدونم منم اگه یه روز عاشق بشم و ناکام بمونم چه به سرم میاد ولی آدم هایی که کل فلسفه ی زندگیشون رو همون یه چیز بنا شده واسم جای سوالن. یا مثلا اونهایی که از عشق یکی خودکشی می کنن و از این حرف ها. خودم بعضی وقت ها که تریپ پوچی برمیدارم اگه بخوام قضاوتشون کنم می گم اتفاقا خوبه یه انگیزه واسه لذت از دنیایی که محکوم به بودنن توش پیدا کردن، ولی اون موقع ها که هدفمندیه خونم میزنه بالا به اینکه هنوز خلقت انسان رو برای خود انسان پوچی تلقی می کنم ولی واسم مسخره میاد که اییییییییینهمه بساط و شلوق پلوقی و بزن و ببند راه افتاده باشه تو این جهان و ماورائش که دو نفر به هم برسن یا نرسن که حالا بخوای بودن و نبودنتم رو اون رقم بزنی. احساس می کنم خیلی کوته فکریه.