کللللللللللللللللللللا آدم ها با اونی که می خواستی باشن و تو ذهنت ازشون ساختی خییییییییلی فرق دارن. این یه اصله فقط زمان به اثبات رسیدنش واسه هرکی فرق داره و باید منتظر بود.
اگه اونی که ازشون ساختم زاده ی ذهن خودم باشه و خلافش بهم ثابت شه، حرفی نیست؛ ولی مشکل اینجاست که اکثرشون تو اونی که ازشون ساختم دخیل بودن وبا نشون ندادن یک سری چیزها از خودشون خوب جلوه کردن. این یعنی دروغ گوییه محض! دروغ که حتما نباید به زبون بیاد که! اینو بارها گفتم: نگفتن حقیقت برای من دروغ محسوب میشه. حالا تو دیگه هرجور راحتی.
(خودم حواسم هست که بعضی از ابعاد شخصیتیشونو سعی بر پنهان کردنش نداشتن و فقط باید موقعیتش پیش بیاد تا ظاهر بشه. کاری به اون ها ندارم) ولی یه سری هاشون و واقعا می تونسته حتی خودش موقعیتشو پیش بیاره و نیاورده.
بابا! چرا می خوای مردم با اونی که نیستی رابطه برقرار کنن و تحسینت کنن؟! به مردم خودتو بشناسون. به اون بدبخت حق انتخاب بده. حق نداری بذاری همه چیو به مرور خودش بفهمه.
آدم ها با اونی که تو ذهنت ازشون ساختی فرق دارن چون ما از اونا یه چیزی تو ذهنمون میسازیم ولی اون آدم حتما نباید اونی باشه که من تو ذهنم از رفتارش ساختم. کلا آدمها تو موقعیتهای مختلف رفتاری از خودشون نشون میدن که شاید در یه وقت دیگه خودش حتی اونو نمی پسنده و یا مخالفت میکنه...
پاسخحذفنمیدونم یعنی حتی این تغییر رفتار هم اسمش دروغه؟
منم اعتقاد دارم ما یه چیزی تو ذهنمون ازشون ساختیمو ربطی به اونها نداره ولی اون قسمتی از تصورمون که خودشون تو شکل گرفتنش موثر بودن و بعدا خلاقش رو ثابت میکنن دروغه!
پاسخحذفکلا تو همه چیز استثنا وجود داره. اوم موقع که رفتاری ازت سر میزنه که خودتم از این بعد شخصیتیت خبر نداشتی دیگه حرچی بهت نیست ولی اون موقع که منتظری بعضی رفتارها و اعتقاداتت رو فقط اگه لازم شد نشون بدی، و با شناسوندن حقیقی خودت حق انتخاب رو از اطرافیانت می گیره دروغه