۱۳۹۲ آبان ۲۸, سه‌شنبه


از قدیم گفتن آدم هرچی رو نداره دلش میخواد و فکر میکنه خیلی چیز مهم و بزرگیه. آدم ها هرچی نیستن رو ارزشمند میدونن و در آرزوشن و برای رسیدن بهش یا شدنش یا داشتنش یا نزدیک شدن بهش تلاش میکنن.
ولی گاه آنچه داری, همون ارزشه. گاه آدم باید جذب داشته ها و مشترکات بشه یا تحسین و تقدیرشون کنه.
گاه باید اونی که هستی و تجربه کردی و میدونی چیه و آوازِ دهلِ از دور شنیده نیست رو ارزش نهاد یا به دنبالش گشت. هم در خود هم در دیگری. همیشه اونی که نیستی و دوست داری باشی بهتره نیست. بعضی وقت ها باید اونی که هستی رو باشی و دنبالش هم بگردی.
آدم ها تو روابط اجتماعی فکر میکنن هرکی دانشش از اون ها بالاتره, هرکی تحصیلاتش بیشتره, هرکی تجربیات بیشتری داری از اون ها سر تره. یا میخوان جای اون باشن یا باهاش باشن یا افتخار معاشرت و رفاقت باهاش رو داشته باشن.
در روابط خصوصی هم همیشه دنبال یکی میگردن اونی که ندارن رو بهشون بده و اون ها رو "کامل" کنه و بهشون آنچه بلد نیستن و یاد بده و و و... ولی گاهی آدم باید دنبال یکی مثل خودش بگرده و جذب مثل خودش بشه. آدم گاهی لازم داره یکی فقط "آینه گیش" رو بکنه. لازم نیست از تو بالاتر و بهتر باشه. همین که خودت رو به خودت "خوب و درست" نشون بده بسه. هم بدی هات رو میتونی بهتر ببینی و عوض کنی. هم خوبی هات رو بهت نشون بده که از آنچه هستی لذت ببری. از خوب بودن و از دوست داشته شدن خوبی هات.
یکی مثل خودت بهترین آموزگارت برا بهتر شدن و بهترین انرژی برای اعتماد به نفسته. نه لازمه یکی بالاتر باشه که یادت بده بدی هات یادت بره. نه لازمه ازت پایین تر باشه که با به به و چه چه و مقایسه و بالاتر بردن تو بهت اعتماد به نفس بده.
آدم تو زندگی سکوی پرتاب لازم نداره.
"آینه" و "نور" لازم داره.
درونت و راهت که روشن بشه, خوب راه میری...

۱۳۹۲ آبان ۱۵, چهارشنبه