۱۳۹۰ آذر ۷, دوشنبه

یکی مثل من نگاه میکنه...

دلم برا این شهر تنگ شده...

یه پست فیس بوکی

اینجا مانیل. ساعت 2.16 پی ام
من: یک سگ عصبانی از دست خودم و امتحانم و استادم.
دیشب 4 ساعت با وجدان درد خوابیدم.
فردا هم یه امتحان گاوی تر دارم.
تو ترافیک مجبور شدم چند کیلومتر پیاده بیام.
رفتم retail therapy حالم جا بیاد. بهتر شدم ولی وجدان درد هزار پزویی که خرج کردم هم به سگیم اضافه کرد.
کلی هم پول ناهار دادم و خوب نبود سرویسش.
حالا این تونر جدیده رو زدم به صورتم ببینم چی میشه. فعلا که میسوزه.
اگه لاک زرد پیدا کرده بودم شادتر میومدم. یا اگه اون استون لیتریه رو میخریدم شاید :d.
برق ناخونه آشغالیو میگه 15 تومن بیخودی
صابونه هم که بوی گند میده الکی دو تا خریدم
ولی عوضش یه کیف مسافرتی داد اشانتیون :d
کلا دراگ استور بازی حال میده.
کف زمینو که اونجور که دلم میخواد تمیز میکنم جیگرم حال میاد
میرویم بخوابیم پاشیم با وجدان درد درس بخونیم :d

۱۳۹۰ آذر ۵, شنبه

زمستون
سرما
محرم
هیئت...

دلم یه فضاهایی مثل خیابون های سنتی اسپانیا و ایتالیا و همچین جاهایی که سراشیبی سنگفرش رو به پایین و دور و برش پر از مغازه های با خوردنی های جذابه میخواد...
صبح از تو یه هتل که پنجره های چوبی کوچیک داره و جلو نرده های پنجره شمعدونیه بلند شم. دوش بگیرم. صندل بپوشم بیام پایین. برم تو یکی از مغازه ها که بوی شیر کاکائو داغ میده تست شیرینی و  پای بکنم. گرسنه ام باشه و صبحانه تازه اونجا بخورم. از اون ها که انواع شیرینی های جذاب تو ویترین چیده و بوی قهوه میاد و همه چیش ارزونه. 
امروز داشتم فکر میکردم اگه از اول که ساعت و زمان بندی داشت تصویب میشد ساعت اول روز رو 24 قرار میدادن و هرچی جلو میرفت ازش کم میشد تا به صفر برسه, یعنی یه جورایی هر روز کورنومتر 24 ساعتی بود  چقدر هدر دادن زندگی واسمون پر رنگ تر میشد. هر لحظه به ساعتت نگاه میکردی ببینی از اون روزت چقدر مونه! جالبه. نه؟

۱۳۹۰ آذر ۴, جمعه

یه بلایی سر این مردم آوردن که به دین و مذهب بودنشون افتخار کنن. با افتخار اعلام میکنن که به هیچی اعتقاد ندارن. لاییک, نهیلیست و این حرف ها بودن کلاس شده. به جای اینکه بگردن یه مسیر خاص رو انتخاب کنن که به نظرشون میاد, به کل منکر همه چی شدن.
به جای اینکه الان تو یادگار 120 تا برم ببببببلند محسن چاووشی گوش کنم, دیشب نخوابیدم. الان مریض معاینه کردم. کبدش 8 سانت بود. صدای روده اش 34 تا. نمیدونم درست اندازه گرفتم یانه. تو سلف نشستم الان گارلیک رایس و تن ماهی و تخم مرغ خوردم. باید واسه کنفرانس بعد از ظهر درس بخونم. دارم میمیرم از خستگی.

۱۳۹۰ آبان ۲۹, یکشنبه

انقدر حرف دارم که دلم میخواد فقط گوش بدم...

برزخ

مثل اون موقع ها که از خواب پا میشی میبینی یه حال خوشی داری. خواب خوب دیدی. ولی خواب رو یادت نمیاد داره نشونم میده...
شنبه یکشنبه هارو دوست دارم. طعم آخر هفته ها اینجا واسم عوض شده. دیگه مثل غروب جمعه ها دلگیر نیست. چون فضای خونه و حسم دست خودمه.  بدون اینکه ساعت بذارم از خواب پا میشم. رها و آروم راه میرم تو خونه. استرس ندارم. حتی اگه درس دارم. هیچ کار نکردن بهم آرامش میده. نیاز ندارم حواسم رو پرت کنم که استرس نکشم. همین که هیچ کار نمیکنم حالم بهتره و جالب تر اینکه حوصله ام از هیچ کار نکردن سر نمیره. انقدر که به خلوتش احتیاج دارم. ازش که گریز میکنم و میخوام مواظب باشم حوصله ام سر نره بدتر میشم. انگار که خواستم از خلوتم فرار کنم بدتر یه چیزی ازم کم میشه.
صدای جلیلوند که میشنوم،
با استاد عجمی که حرف میزنم،
فیلم رومنس ناب که میبینم،
حتی سازهایی که دوست ندارم میشنوم،
سفال که میبینم،
شب که میشه،
دعا که میخونم،
یه حس هایی زنده میشه...
نمیدونم کجای روحم تشنه است...
می خوام کسی بیاد تو زندگیم که حالم رو اینطوری کنه. ولی اول و آخر اونم قراره بیاد که به تو نزدیکم کنه. فقط تویی که حال و هوام و بلدی...
نمیدونم به کجا باید وصل بشم...

۱۳۹۰ آبان ۲۸, شنبه

هست، نشانم بده....

حس نوشتن داشتم ولی چیزی واسه نوشتن نه. اینجور موقع ها سکوت که بکنم حس خوبی بهم میده و از بی خاصیتی دورم میکنه. چرت نگفتن از خودم راضیم میکنه. ازش فرار کردم. رفتم پایین. مجبور شدم بحث چرت کنم بدتر از خودم بدم بیاد.

۱۳۹۰ آبان ۲۶, پنجشنبه

بعضی ها که دوست داری یه نظر بهت بکنن همین که میبینی کامنتت رو کامفرم کردن که تو وبلاگون ظاهر شه واست بسه. کامنت مهم نیست. اینکه مستقیم تر باهات تماس داشته و تورو خونده کیف میده.
یا حاجت روا شدم به این زودی و خدا واقعاًی رو قلبم دست کشیده و آروم شدم یا فعلا اول ترمه و هنوز سرخوشم. هرچی هست فعلا فیلی میبینم لبخند میزنم.

۱۳۹۰ آبان ۲۴, سه‌شنبه

بعضی کلمه ها دیکته ی قراردادیشون خرابشون کرده.
تا آخر عمرم دلم میخواد "بغل" رو با قاف بنویسم نمیدونم چرا.
"هوس" با ح بهتره بابا جان!
همیشه بحث حیون خونگی که میشده دلم میخواست حیوونی داشته باشم که بشه بغلش کرد و نوازشش کرد. ماهی و پرنده و این حرف ها خوشم نمیاد. دیروز واسه اولین بار به مرغ عشق های مغازه نگاه کردم و دیدم چقدر میل دارم.
حس عجیبی بود. انگار فقط میخواستم یکیو داشته باشم. دیگه نمیخوام من اونی باشم که از یکی مراقبت کنم و با تو آغوش کشیدنش حس مادرانه ام ارضا بشه. بوی حس هم دم میداد. چند وقته میل دارم یه موجود زنده تو خونم باشه. فعلا گلدون و مرغ عشق رو فکر کردم. که هردو رم رد کردم. با این حال خیال پردازیش کیف داد. یه جرمن شیپر داشته باشم حال میده. ولی کشش مسئولیت ندارم تو این مقطع زندگیم. حتی در حد یه جفت همستر.

میم

خدا قسمت خیلی ها بکنه برن فضای نجف رو تجربه کنن الهی....
امسال غدیر با استاد عجمی هم کلام شدم... به یاد اون شب که تلویزیون نگاهشون میکردم و اشک میریختم بدون اینکه بدونم چیه و کیه و چی میگه. انرژی عجیبی داره... تا حالا نشده بود به یکی نگاه کنم و منقلب شم. بدون در نظر گرفتن کلام و فیزیک و تفکراتش. به انرژی ایمان نیاری کافری...


شب

اوایل میترسی که نتونی تنهاییشو تاب بیاری. انرژی عجیبی داره. جنسش ترس و جنس رعب و وحشت نیست. میترسی تاب انرژیشو نیاری. حس میکنی باید یکی باشه باهاش تقسیمش کنی. ولی اگه قبحش واست بریزه و به شب بپیوندی به جاهای خوبی میرسی. شب فضای سنگین و عجیبیه کلا واسم. دووم آوردن توش مرد میخواد. بعضی وقت ها میخوابی که زود تموم شه. نه چون خوابت میاد. سنگینه. یک سری درهای دیگه باز میشه انگار. یه سری نگاه های دیگه روته انگار. خجالت میکشی بد باشی. نمیدوونم. هنوزم کاملا نتونستم بارشو تحمل کنم. ولی حس میکنم هرچی بیشتر باهاش عجین میشم جای روزم رو داره میگیره. پیوند عجیبیه. دووم آوردن و طلوع صبح و دیدن بهت حس قدرت میده...

جلیلوند 

۱۳۹۰ آبان ۲۲, یکشنبه

۱۳۹۰ آبان ۱۹, پنجشنبه

به سمیرا...

از اون روزی که خوشی های همدیگه رو با حسادت غارت کردیم
از اون روزی که بلند خندیدن رو نهی کردیم
از اون روزی که وقتی داشتیم با هیجان یه چیزو تعریف میکردیم یهو به خودمون اومدیم دیدیم بیشتر داره به حرکاتمون توجه میکنه تا به حرفی که میزنیم
از اون روزی که اگه تو اولین برخورد باهاش گرم احوال پرسی میکردی قیافه میگرفت و با تعجب نگاهت میکرد
از اون روزی که تمام تلاشت رو کردی تا وقت مردن حسرت نگفته هات رو نخوری و ابراز احساساتت رو سادگی انگاشتن
از اون روزی که معنی این جمله رو نفهمیدن "پیرمردها کلا گناه دارن"
از اون روزی که وقتی دیدن تو شادی دیگران اشک میریزی اومدن جلو و پرسیدن چرا ناراحتی و معنیشو نفهمیدن.
از اون روزی که به گریه او بودنت خندیدن
از اون روز دلم واست تنگ شده رو معنی دار انگاشتن
از اون روز که هدیه ی کوچولو رو بی ارزش دونستن
از اون روزی که احساسی که به آدم ها داری و بهشون نگفتی و واسه ابراز علاقه و دلتنگی و ناراحتی و گلگی دنبال دلیل و موقعیت مناسب بودی
از اون روزی که یهو وقتی دلت واسه یکی تنگ شد همون موقع بهش نگفتی
از اون روز که :) های اس ام اسی کلیشه شد و معنی خودشو از دست داد
از اون روز که انقدر از غذای خوش مزه ی صاحب خونه لذت بردن که یادشون رفت کلا امشب صاحب خونه رو ندیدن
از اون روز که تعریف کردن از غذایی که داری ازش لذت میبری رو شکمو بودن فرض کردن
از اون روز که از پوست دست نوزاد تازه به دنیا اومده چندشمون شد
از اون روز که راه درمان رو پیشنهاد کردیم بدون اینکه بپرسیم وسعش میرسه یا نه . منتظر شدیم خودش بگه وسعش نمیرسه تا درمان رو تغییر بدیم
از اون روز که دنبال دلیل گشتیم تا خوبی کنیم
از اون روز که منتظر شدیم مردم ازمون بخوان تا انجام بدیم
از اون روز که تصمیم گرفتیم ملاک برخوردمون با آدم ها همونطور باشه که اونها با ما برخورد میکنن
از اون روز که به کسی که بهمون لبخند میزنه خیره شدیم فقط
از اون روز که وقتی کودک مستمند بهمون دست میزنه سرش داد زدیم و چندشمون شد
از اون روز که خوشی های کوچیک و واسه شاد شدن بی فایده دونستیم
از اون روز که وقتی یکی از چیزهای کوچیک و بی ارزش با ذوق تعریف میکنه پوزخند زدیم.
از اون روز که با فطرتمون مبارزه کردیم: گریه نکردیم وقتی بغض داشتیم. نخندیدیم وقتی قهقه داشتیم. نگفتیم وقتی حرف داشتیم. ایگنور کردیم وقتی میدونستیم تحت تاثیرمون قرار میده...
از اون روز که به کودک بغلی غذامون رو تعارف نکردیم حتی وقتی دلمون میخواست
از اون روز که نگران بودیم تو عکس ها چطوری میافتیم و باعث شد احساسمون رو کنترل کنیم
از اون روز که دست های همدیگه رو محکم فشار ندادیم موقع دست دادن
از اون روز که وقتی یکیو بغل کردیم و تازه فهمیدیم چقدر این حس رو کم تجربه کردیم تو زندگیمون
از اون روز که به صحنه های زیبا نگاه نکردیم و از دستشون دادیم چون داشتیم ازشون فیلم و عکس میگرفتیم که بعدا نگاه کنیم.
از اون روز که هیچ وقت نرمی صورت یه بچه رو احساس نکردیم چون فقط با چلوندنش خالی میشدیم
از اون روز که هیچ وقت نشستیم وقتی بچه امون خوابه ساعت ها نگاهش کنیم چون ساعت خواب اون موقع کارهای دیگه ی ما بود
از اون روز که وقتی همسرمون از بیرون میاد نرفتیم استقبالش
از اون روز که وقتی به عنوان یه پزشک کمک میکنی بیمار روپوشش رو بپوشه بی ارزش محسوب میشه چون حواس استاد به این بوده که چرا سرش رو با دستت هول دادی پایین به جای اینکه ازش خواهش کنی خودش بیاره پایین.
از اون روز که مجبور شدیم به خاطر مسائلی که تقصیر ما نبوده و غیر مترقبه بوده معذرت خواهی کنیم. و بگیم ببخشید که ترافیک بود و من دیر رسیدم. ببخشید که دستم ناخواسته خورد بهت....
از اون روز که انعطاف پذیری رو نشونه ی سلامتت دونستن. حتی با شرایط نادرست
از اون روز که حرف زدن از احساساتمون و درون خودمون باعث شد حس کنیم یه چیزی داره ازمون کنده میشه
از اون روز که مجبورمون کردن واسه انجام ندادن چیزی که بهش اعتقاد نداریم هم وجدان درد داشته باشیم.

از اون روز بود که ما اینطوری شدیم...
امشب برا اولین بار هوس کردم ساز بزنم. سازم نیست. نفسم داره بند میاد....
تو محیط و جوی ام که خنده و روحیه ی شاد انگار گوهریه که اگه کسی داشته باشه بهت زل میزنن و با نگاهت بارخواستت میکنن. انگار که حقشونو گرفتی با اینکه خودشون هیچ تلاشی واسه داشتنش نمیکنن ولی اگه کسی داشته باشه بهش یه جوری نگاه میکنن.
 از جایی اومدم که صدای خنده ام اطرافیانم رو شاد میکرد. به جایی که شادیم فضا رو سنگین میکنه.
جرات ندارم از داشته هام بگم. انگار که جرم کردم!
همین که یکی حرف هام رو بفهمه کافیه. وقتی جدیشون میگیره و بهشون فکر میکنی حس میکنم یه تیکه از وجودم رو فاش کردم و زیادی حرف زدم. دارم به سکوت عادت میکنم. ایجوری لذت درد و دل داره از بین میره.
حالم خوبه
خوب خوابیدم
هوا آفتابیه
استرس درسم کم تر شده
یکم آماده ام
خدایا کمک کن حسهام برگرده.


۱۳۹۰ آبان ۱۸, چهارشنبه

حالمان خوش شد.
خدایی ببینم اون جاش که میگه ای زمین بی من مرو و ای زمان.... میتونی سرتو تکون ندای :)
ناراحتم از وقتی بلاگر فیلتر شده خواننده های وبلاگم کمتر شده :(
با اینکه واااااقعا بلاگر راحت ترم حاضرم برگردم بلاگفا. ولی انقدر این قالب وبلاگ به روحیه  الانم و همه چیم میاد و به جونم نشسته حس میکنم هر قالبی غیر از این فیکه :(
بابا اولین خردلیه عمرمه که بدم نمیاد آخه! حیفه. پرنده هاشو!

۱۳۹۰ آبان ۱۷, سه‌شنبه

اینجا مانیل.
ساعت 10.48 pm
گشنمه
خونه نا مرتبه
4 روز دیگه کلاس ها شروع میشه. اصلا میل ندارم
گوشت های پاک نکرده تو یخچال داد میزنن
کشش هندل کردن مسائل مالی رو ندارم. ازم انرژی میگیره. یا بلدم هیچی خرج نکنم هی غصه بخورم فقیریم. یا بلدم کلا راحت زندگی کنم. صرفه جویی بهم استرس وارد میکنه.
بعضی حرف ها نه تنها جای زخم کاریشون همیشه میمونه بلکه دردم میکنه تا ابد. حتی اگه خالصانه معذرت خواسته باشه و واقعا هم بخشیده باشیش.

۱۳۹۰ آبان ۱۶, دوشنبه

۱۳۹۰ آبان ۱۵, یکشنبه

بچگیم...

جانی کوچولو با پدر و مادر و خواهرش سالی برای دیدن پدربزرگ و مادربزرگ رفته بودن به مزرعه. مادربزرگ یه تیرکمون به جانی داد تا باهاش بازی کنه. موقع بازی جانی به اشتباه یه تیر به سمت اردک خونگی مادربزرگش پرت کرد که به سرش خورد و اونو کشت > جانی وحشت زده شد...لاشه رو برداشت و برد پشت هیزمها قایم کرد. وقتی سرشو بلند کرد دید که خواهرش همه چیزو ...دیده ... ولی حرفی نزد. >مادربزرگ به سالی گفت " توی شستن ظرفها کمکم کن" ولی سالی گفت: " مامان بزرگ جانی بهم گفته که میخواد تو کارای آشپزخونه کمک کنه" و زیر لبی به جانی گفت: " اردکه رو یادت میاد؟" ... جانی ظرفا رو شست >بعد از ظهر اون روز پدربزرگ گفت که میخواد بچه ها رو ببره ماهیگیری ولی مادربزرگ گفت :" متاسفانه من برای درست کردن شام به کمک سالی احتیاج دارم" سالی لبخندی زد و گفت:"نگران نباشید چونکه جانی به من گفته میخواد کمک کنه" و زیر لبی به جانی گفت: " اردکه رو یادت میاد؟"... اون روز سالی رفت ماهیگیری و جانی تو درست کردن شام کمک کرد. >چند روزی به همین منوال گذشت و جانی مجبور بود علاوه بر کارای خودش کارای سالی رو هم انجام بده. تا اینکه نتونست تحمل کنه و رفت پیش مادربزرگش و همه چیز رو بهش اعتراف کرد. مادربزرگ لبخندی زد و اونو در آغوش گرفت و گفت:" عزیزدلم میدونم چی شده. من اون موقع کنارپنجره بودم و همه چیزو دیدم اما چون خیلی دوستت دارم بخشیدمت. من فقط میخواستم ببینم تا کی میخوای به سالی اجازه بدی به خاطر یه اشتباه تو رو در خدمت خودش بگیره!" >گذشته شما هرچی که باشه، هرکاری که کرده باشید.. هرکاری که شیطان دایم اون رو به رختون میکشه ( دروغ، تقلب، ترس، عادتهای بد، نفرت، عصبانیت، تلخی و...) هرچی که هست... باید بدونید که خدا کنار پنجره ایستاه بوده و همه چیز رو دیده. همه زندگیتون، همه کاراتون رو دیده. اون میخواد که شما بدونید که دوستتون داره و شما رو بخشیده... فقط میخواد ببینه تا کی به شیطان اجازه میدید به خاطر این کارا شما رو در خدمت بگیره! >بهترین چیز درباره خدا اینه که هر وقت ازش طلب بخشایش میکنید نه تنها میبخشه بلکه فراموش هم میکنه. >همیشه به خاطر داشته باشید: خدا پشت پنجره ایستاده

۱۳۹۰ آبان ۱۴, شنبه

بحث کم آوردن نیست. تا صد سال دیگه ام همینطوری میتونم ادامه بدم و حالم از همه چی به هم بخوره. بحث سر اینه که نمیخوام زندگیم رو مخم باشه.
روزگار شوخی شوخی بلاهای جدی سرت میاره. 
داره یک سال میشه. یک...سسسال!
عاششششق قالب وبلاگمم. تنها خردلی ای که حالم رو به هم نمیزنه.

۱۳۹۰ آبان ۱۱, چهارشنبه

آرامش

چند وقت بود با چراغ خاموش نخوابیده بودم.
چند وقت بود یه فیلم و که از وسطش یهو میدیدم خوشم میومد نرسیده بودم تا آخر نگاه کنم. 
چند وقت بود هروقت خواستم از خواب پا نشده بودم. 
چند وقت بود ذهنم وقت نکرده بود به هرچی دلش میخواد فکر کنه یا اگه یه چیز به ذهنم رسیده بود نرسیده بودم تا آخرش بهش فکر کنم.
چند وقت بود بی هدف راه نرفته بودم.. از رو عادت تند میرم یادم میافته کاری ندارم و میتونم عجله نکنم.

خیلی وقته دیگه از هندل کردن جمع و آدم ها خسته شدم. دلم میخواد یکی حواسش به من باشه.  دلم میخواد واسه یه مدت هم که شده من اونی باشم که هندل میشم. یکی واسم صندلی  رو بکشه عقب و بگه بفرمایید. یکی اصرار کنه و حساب کنه. یکی اول واسه من غذا بکشه. خسته شدم از بس من همه رو هندل کردم یا شاهد و زمینه ساز رابطه ی دیگران بودم.