چرا یه کارهایی هایی مثل پرستاری، پزشکی، معلمی، خادم حرم های مطهر بودن (اینو تو مکه دیدم، نه بین ایرانیا) و .... هم شده جزء شغل ها مون و عین یه مهندس صبح پا می شیم میریم سرش و شب میایم خونه. شده مثل بقیه ی کارامنبع درآمد فقط. قدیما آدمایی با شخصیت و اهداف خاص این شغلهارو انتخاب می کردن...

همیشه فکر میکردم یکی که می خاد پرستار بشه از اول تکلیفش با خودش معلومه و میدونه می خاد چی کار کنه. کلللللللا شغلش اینه که با درد میرض سر و کله بزنه، اونوقت بیاد از درد مریض شکایت کنه، واسم دردناک و جالبه!

مثل اون منشی ای که ففففففقط شغلش پاسخ دادن به تلفن های شرکته. اونوقت وقتی تلفن زنگ میزنه با بد اخلاقی جواب میده؟ واسه همین کار داره پول میگیره فقط!!! یعنی واقعا پرستاری واسش ههههیچ فرقی با  منشیگری نداره، که جفتشون غور می زنن؟؟؟؟

 تو آزمایشگاه تممممممام سوالایی که مراجعه کننده ها ممکنه بپرسن رو روی برگه دونه دونه پرینت کردن چسبوندن به همه جای اتاق، انقدر زیاده که اصلا جلب توجه نمی کنه بخونی. اینارو زدن که کسی سوال نکنه. پس اونی که پشت اون میزه واسه چی اونجاس؟

 کارشناس علوم آزمایشگاهی نمیدونسته می خواد چی کاره بشه که به بیمار غور میزنه ااااه! نمونتو اینجا نزار؟ معلم نمیدونه شغلش چیه که شاگرد دوبار نمیفهمه، سرش داد میزنه. نمیدونسته که شغل معلمی کللللللللا یاد دادن به شاگرده، نه چیز دیگه، که غور میزنه؟

 دانشجوی رشته ی پزشکی فقط چون رتبش خوب شده و کلاس داره این رشترو انتخاب کرده؟ که منتظره درسش تموم شه و سریع بره تخصص پوست بگیره که توش پول هست. به قول خودش: تو داروتو مینویسی مریض و میفرستی بیرون، چی کار داری خوب می شه یا نه.