جنس آدم هایی که تو یه خونه هستن به خورد وسایلشونم میره. از پا دری جلوی در گرفته تا میوه ها ی رو میز و قاب عکس رو دیوار و بوی صابون تو دستشویی...
دوست ندارم وسیله های خونه رو بخرم و خونه رو پر کنم و بعد برم توش بشینم
تو زندگیم وسایل و اشخاص و عواطف و احساسات و خاطراتی دارم که تو هر خونه برم باهام میان و من و اونها هستیم که خونه امون رو پر میکنیم. اینجوری دیگه ست کردن رنگ و مدل و سایز و این چیزها رنگ میبازه. حسشونه که باید با هم جور دربیاد. مثل روزهایی که کلافه و حالت خوب نیست ولی فکر میکنی خونه کثیفه یا روزی که حالت خوبه و هرچی میپزی خوشمزه میشه.
وسایل خونه باید مطعلق به آدم های توش باشه نه مطعلق به خونه :)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر