آدم وقتی خودش تو خودش بپذیره اشتباه کرده دردش از وقتی یکی تقصیر رو بندازه گردنش کمتره (با اینکه هرکی با وجدان خودش دردگیر شه از هر تنبیهی براش بالاتره).ولی دردش کمتره چون حداقل خودت تو خودت دلیل و زمینه ی انجام اون کار و میدونی ولی دیگری فقط کار رو میبینه و تقصیر تو رو. ولی با این حال فقط وقتی قبول کن که اشتباه کردی و بهش اعتراف کن که اگه غیر از خودت او هم تقصیر رو انداخت گردنت دردت نیاد. یعنی انقدر بپذیر خطا کردی که خطا مهم باشه نه دلیلش. وقتی بگو اشتباه کردم که اعتقادِ اون به اشتباهت بیشتر دردت نیاره چون خودتم به همون اندازه معتقد باشی کردی.

و از طرفی وقتی یکی میاد جلوت و به اشتباهش اعتراف میکنه تو دیگه تقصیر رو از دوشش بردار. خودش میدونه مقصره. تقصیرش رو سبک کن. آدمی که انقدر عادلانه بلد بوده قاضی خودش باشه که به اشتباهش پی برده یه قاضی جدید فقط دردش رو اضافه میکنه.