شرم از بی اعتقادی...

خود را به او می سپاری و دست به دامان دیگری می شوی و از آنها مدد می جویی؟!

و آنگاه که هر چه داری و در اصل نداری را پیش روی خود بر میز تلاشت می نهی و هیچ نمیابی جز ادعای اعتقادی عظیم اما پوچ٬ خجالت زده از او و متنفر از خویش مثل همیشه او را شکر می گویی که اشک حقیقت دارد.

شرمگین می شوی زانرو که واژه ی توکل را بر زبان نه! بلکه بدتر بر دل می آوری. اما همچنان از بی اعتقادی و اضطرابش خواب شبانگاهی که می توانست چشمه ای از مرگ و معراج روح تو باشد را از خود گرفته و در سحرگاهان که آنچه به دنبالش بی اعتقاد پرسه می زنی را هدیه می دهند٬ برادرش را به آغوش می کشی.

وای بر من که با نمایان حقایقی عظیم٬ وجود پر آرامشش را بر من هدیه می کند و در من هیچ جز ترس از وجود لایزالش روشن نمی شود.

بی ظرفیتی محض راجع به آنچه به جست و جویش هستم...