به نظرم...
آدم ها یک "من"ِ ایده آل از خودشون در ذهنشون دارن و یه "من"ِ واقعی هم از آنچه هستن در دنیا وجود داره. آدم باید تلاش کنه آنچه که هست رو به آنچه که دوست داره باشه هر روز نزدیکتر کنه، به جای اینکه وقتش رو همش صرف بزرگ و بزرگتر کردنه من ایده آل ذهنش کنه و مرز بین واقعیت خودشو اون رو گم کنه یهو فکر کنه اونه. که اینجوری تا ابد درجا میزنه...
خیال حد مرز نمیشناسه و تو واقعیت رسوخ میکنه... یه جاهایی واسه گریز از دردِ واقعیت خوبه. همین که مرزش رو ندونی عبور ازش رو راحت تر میکنه و بدی هاش رو تو خودش کمرنگ میکنه. و یه جاهایی بده چون واقعیت رو پنهان میکنه و نمیذاره باهاش روبرو شی که درستش کنی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر