پشت کنکور بودن در کنار تمام سختی هایی که داره یه تاثیر بزرگ رو شخصیتم میذاره.
یه عمر یه سری موفقیت و القاب و مدارک و افتخار رو با خودم یدک کشیدم و داشتنشون باعث شده توهم ورم داره فکر کنم چیزی بارمه. وقتی یه مدت واسه کنکور خونه نشین میشی و تمام اون هارو از خودت میکَنی، در مواجه با یه آدم و شرایط جدید واسه معرفی خودت دیگه هیچ کدوم از اونها رو نداری و هرچی که واقعا هستی و باید نشون بدی. خالی و پوچ بودن از یه طرف خجالت زده ات میکنه از یه طرف هم با حقیقت اونی که هستی روبرو میشی و از توهم اونی که فکر میکردی درت میاره. فقط وقتی باور کنی هیچی نیستی، واسه بهتر شدن تلاش میکنی. کوچکترین چیزی که از خودم جوشیده باشه خیلی بیشتر بهم میچسبه تا اونهایی که یه عمر دنبال خودم یدک کشیدم.
خط اول پروفایل فیس بوک آدم ها دقیقا حس اون چیزهایی رو بهم میده که دارن سعی میکنن به زور خودشونو توش نشون بدن و پنهان کنن.
knows: Persian, English, Turkish, Yazdish, arabic, Spanish, French, Afghanic...
Studied at:
Home town:
*این پست هم مال دایی؛ به یاد اون روز که می گفت به جای این حرف ها و آه و ناله ها از چیز هایی که یادت داد وتجربه کردی بنویس.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر