عادت کردیم فقط تیکه تیکه ی مردم رو اینجوری مُشت مشت بکّنیم نگاه کنیم؛ به اون قسمتش که از ما بهترن حسادت کنیم  تا با کلللله بخورن زمین؛ به اون قسمتشم که ما بهتریم لبخند بزنیم، بعدشم اون مشت مشت ها رو دونه دونه نگاه کنیم وعین یه تیکه آشغال پرتشون کنیم کنار، عین اون موقع ها که از بین یک سری وسایل داری تند تند دنبال یه چیز میگردی و پرتشون میکنی این ور اون ور. تیکه تیکه های خودمون هم همچین بچسبیم و با هیچکی تقسیم نکنیم که مبادا خدایی نکرده یکی بفهمه چه گندی هستیم و بخوایم یه تکونی به اون لجن هایی که تو دل و روانمون جم کردیم بدیم. عادت نداریم خودمون رو share کنیم. فقط از بقیه می کنیم.