تا حالا خواب پرواز دیدی؟

 به نظر من احساس در لحظه خلق میشه.

حس در لحظه خلق میشه در جهان و تا ابد میمونه.

برای هر کس و برای هر چیز مختص اون.

یه فضای معلقی در جهان وجود داره که احساس های خلق شده ای که ممکنه ول شن یا درست تر بگم ازشون خیلی دور شیم میرن اونجا میمونن شاید. نمیدونم. ولی از بین نمیرن. میدونم

حس آدم ها فقط به هم دور و نزدیک میشه. به وجود که اومد دیگه از بین نمیره.

 واسه همینه که بعضی وقت ها نگاه که میکنی میفهمی چی میگه. بعضی وقت ها همون آدم رو با صد تا توضیح هم نمیفهمی. دور.... نزدیک..... دور.... نزدیک.....

شاید مثل حقیقت. که ما فقط بهش دور و نزدیک میشیم و میزان درکمون ازش به میزان فاصله ایه که ازش داریم. 

دیدی یه وقت هایی حست که به یکی  که دوسش داری کم میشه, غصه دار میشی؟ انگار چیزیه که واسه تو بوده ولی دست خودت نباشه و ازت گرفتنش و از اون حسِ خلق شده واست دورت کردن. آدم بعضی ها رو کلا دلش میخواد دوست داشته باشه و از دوست داشتنشون لذت میبره. غصه اش میشه وقتی کم میشه.

 دور شدی از حس خلق شده ات این موقع ها....

دیدی بعضی وقت ها خاطرات کسی که اصلا دیگه بهش حسی نداری هنوز دوست داشتنی ان؟ در حدی که نگران میشی نکنه هنوز بهش حس داشته باشی و این رو دوست نداری. آدم دلش میخواد بعضی ها رو کلا دوست نداشته باشه.

 رفتی دوباره تو مدار حس قبلی ها که معلق موندن, این موقع ها...

 دیدی بعضی وقت ها تو دلت یهو با یکی که خوب میشی و آشتی میکنی فکر میکنی اونم آشتی کرده و میخوای بری پیشش؟ آدم تو مدار یه حس خلق شده که بره نمیتونه کسی رو خارج از اون تصور کنه.

 رفتی تو مدار حستون این موقع ها...

دیدی بعضی وقت ها قبل از اینکه شکل بگیره دلت گواهی میده و میدونی حست داره کدوم وری میره ؟

 داره خلق میشه این موقع ها...

من عاشق اون فضاهای معلق دنیام :)

حقیقت محض اونجا موج میزنه!

 تا حالا خواب پرواز دیدی؟

یاد نوشته ی یکی از دوستام افتادم که تو یه قسمتیش به مخاطبش میگه:

تو آدما رو توی یه فضا دوست داری، انگار رابطه شخصی نداری اصلا. برا همین می تونی ایجوری برخورد کنی. فضای دوست داشتن.... برا همین رابطه ات هم مثل بقیه رابطه ها نیست اصلا.
تو مجبوری آدما رو دوست داشته باشی... تو فضاهای تازه خلق می کنی، آدمای جدید نقاشی می کنی، شکل های جدید می کشی...