یکی از لذت بخش ترین هدیه هایی که تو زندگیم دادم این بود که عکس یکی از دوستام که از نظرم خیلی زیبا بود رو قاب کردم و به خودش هدیه دادم.

به اندازه تمام اعتماد به نفس هایی که از دیگران کسب کردی, بهشون بدهکاری.
به اندازه تمام خوبی هایی که ازشون دیدی و تصمیم گرفتی اونطوری باشی بهشون بدهکاری اگه همون موقع بهشون نگفتی چنین خوبی ای دارن.
آدم ها رو تو دید خودشون پر رنگ کن. به آدم ها احساس دوست داشته شدن رو هدیه کن. خوبی هایی که ازشون میگیری رو بهشون بگو. چیزهایی که ازشون یاد میگیری و بهشون بگو.
اگه هرکی اعتماد به نفس دیگری رو بالا ببره, نیاز نداریم با پایین شمردن دیگری حال خودمون رو بهتر کنیم.
وقتی یکی میاد از یه خوبیت تعریف میکنه چند درصد خوشحالیت مال اینه که این خوبی رو داری و چند درصدش مال اینه که اون آدم که این رو نداره داره این رو میگه؟ نداشتن دیگران اگه تو خوشحالیت یک ذره هم تاثیر داره واسه اینه که عادت نکردیم خوبی از هم بشنویم.
تویی که خوبی, وقتی از دیگری میشنویش, بیشتر نداشتن اونه که خوشحالت میکنه نه خوبی خودت. "تفاوتِ" خودت با اونه که پر رنگ میشه واست تو این ابراز, نه خوبی خودت.
اونیم که خوبیت رو میگه انگار داره یه چیز که خودش نداره رو جلو تو هویدا میکنه و ازش کنده میشه خوبی تو رو بگه. چون تو نداشتن اون رو میبینی جای خوبی خودت.
خوبی همدیگه رو اگه پر رنگ کنیم, هرکی از داشته ی خودش لذت میبره. کاری به نداشته ی دیگری نداره.

آدم ها رو به خودشون هدیه بدیم.

بیانی دیگر:   خودآزاری (لینک)