این وبلاگ رو شروع کردم با فکر اینکه برای دل خودم مینویسم و با ادبیاتی که خودم خالی شم. اگه خواننده از جنس من باشه میفهمه چی میگم. منم فقط اینکه اونجور آدم ها پیدا شن و بفهمن چی میگمه که بهترم میکنه. بعضی ها کلا نوشتن خالیشون میکنه و متن هایی مینویسن که هرگز با کسی مطرح نخواهند کرد. جالبه که تازگی ها میبینم برعکس شدم و اگه نتونم تو وبلاگ بذارمش اصلا میل ندارم بنویسم و خالیم نمیکنه. انگار مخاطب نداشته باشه جون نمیگیره. بعضی وقت ها هم همه ی دنیا بخونن فایده نداره. باید مخاطب اصلیش بخونه انگار تا خالی شی.

تقدیم به مخاطب هایی که دوستشون دارم. ولی وبلاگم رو "مصرف" میکنن بدون اینکه کامنتی بذارن. دلم به تعداد ویزیت کننده ها که هر روز چکش میکنم خوشه....