همه ی حرف ها برای زدن نیست.
بعضی ها از جنس نزدنه.
قبحش میریزه.
کلام خاصیتش اینه. وقتی جاری میشه, رو خودت اول میریزه بعد شاید رو شنونده. گفتن و شنیدنش پر رنگ ترش میکنه.
دیدی یه ماجرای غم انگیز رو سال هاست میدونی ولی هربار که تعریفش میکنی برا خودت آنچنان تازه میشه که عین بار اول اشک میریزی و تپش قلب میگیری؟
دیدی از یه موضوعی یکم ناراحت بودی ولی وقتی شروع میکنی راجع بهش حرف زدن آنچنان حست برت غالب میشه که صد پله ناراحت و عصبانی ترت میکنه و یه آن به خودت میای میبینی داری میجوشی در حالی که انقدر موضوع مهمی نبود برات؟
کلام خاصیتش اینه.
جاری مشیه همه جات. بعد هم میپاشه رو صورت مخاطب و اون رو هم یاد حس هاییش میندازه که شاید داشت باهاش مبارزه میکرد. شاید هم اصلا نمیدونست داره و بدون اون ها خوش بود.
همین که بدونید میدونید همه اتون کافیه.
همه چیز رو نباید گفت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر