بعضی وقت ها با خودم می گم اگه واقعا خدایی نساخته بودم که همه تقصیرها رو بندازم گردنش، از دست خودم و اشتباهاتم دق می کردم.
آدم اگه بدونه آخر تصمیمی که می گیره فقط جواب گوی خودشه یه جوری کنار میاد تا اینکه تصمیم هارو تنهای تنها بگیره ولی تو ذهنش، حتی نه تو واقعیتِ به زودی، بلکه فقط تو ذهنش جواب گوی هزار نفر باشه.