ما همان ایرانی های جو گیر مرده پرست هستیم که در زندگی ورژن های مختلفی از خود را نشان می دهیم.
یا یکی میمیره تازه شروع به تعریف و تمجید می کنیم ازش و نصف کاست هاش رو بعد مرگش می خونه و منتشر میشه؛
یا بعضی وقت ها که زلزله میاد لباس تن خودمونم می کنیم میدیم سر کوچه بفرستن بم. ولی اون موقع که باردار نمیشیم حاضریم طلاق بگیریم ولی بچه هایی که در آرزوی خانواده ان رو به فرزندی قبول نکنیم.
ما همون هایی هستیم که فقط پول های خیره امونو میدیم به شیرخوارگاه آمنه و محک و دور و بری های خودمونو بقیه رو نمی شناسیم. یه جاهای دیگه ای که هیچکی ازشون خبر نداره و اعضاش آرزوی یه لحظه توجه و کمکی که به جاهای معروف می شه رو دارن هم هست. بابا! یارو از بس بهش کمک کردی پول دار شد رفت واسه خودش کسی شد. تو هنوز میدی به همون.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر