من؟ آدمیم که نصف سختی هام رو به امید خواب فردا صبح بعد از شب بیداری آخرین امتحان ثلث یا ترم آخر سر میکنم. به امید اون خوابی که بدون ساعت ازش پا میشی و بی دغدغه تو رختخواب غلت میزنی و لبخند.
چرا رشته ای رو انتخاب کردم که تمومی نداره؟
کسی چه میداند!
دلم نمیخواد یه تن خسته تحویل خاک بدم. حتی به قیمت موفقیت های زیاد.