من آدم از سر رسم و رسوم واسه کسی کادو بخر نیستم. اونی که دوست دارم رو واسش میخرم.
من آدم از رو ریمایندر به کسی تولد تبریک بگو نیستم. سعی میکنم یادم بمونه. اگه واقعا از تولدش خوشحال نباشم تبریک نمیگم.
من آدم یه کاغذ کادوی همینجوری از تو خونه بردار هدیه اش رو کادو کن نیستم. از چند روز قبل واسش فکر میکنم که چطوری کادوش کنم. چسب هام رو کج و کوله میزنم. کارت پستال هام خط خوردگی داره ولی با عشق و واسه کسی که دوسش دارم آماده اش میکنم فقط.
من آدم از سر رسم و رسوم به کسی تلفن احوالپرسی بزن نیستم. اگه زنگ میزنم یعنی دلم واسش تنگ شده واقعی.
من آدم هر اس ام اس و هر ای میلی رو فوروارد کن نیستم. اگه فوروارد میکنم یعنی حس داشتم به اون مطلب.
من فوروارد لیست ندارم. هر دفعه تک تک آدم هایی که میخوام بهشون یه چیز بزنم رو انتخاب میکنم و پاسخشون رو خیال پردازی میکنم.
من آدم جینی سوغاتی بخر نیستم. به تک تک اونهایی که میخوام واسشون چیزی بخرم فکر میکنم.
من آدم هر چی گیرم بیاد رو فیس بوک لایک کن نیستم. اگه لایک میکنم یعنی لذت بردم یا لبخند به لبم آورده یا سرم رو با نواش تکون دادم یا بهش قهقه زدم یا چشمام پر شده.
من آدم همینجوری از رو عادت تو اس ام اس لبخند بزن نیستم. اگه لبخند میفرستم یعنی دارم لبخند میزنم.
من معذرت خواهی اس ام اسیم با حضوریم فرقی نداره. واسه جفتش به یه اندازه خجالت میکشم.
اون وقت وقتی آدم ها مال من هم مثل بقیه ی کلیشه ها برداشت میکنن دردم میاد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر