هروقت وبلاگ های آروم رو میخوندم دلم میخواست منم مثل اون ها یک حس رو آروم توضیح بدم تا وبلاگ منم آروم باشه و اون حسی که من با خوندن اون وبلاگ ها میکنم رو مردم با خوندم وبلاگ من تجربه کنن, چند بار هم سعی کردم آروم بنویسم ولی مغزم بلد نیست مگه بعضی وقت ها که حسش می طلبه. تازگی ها فهمیدم وبلاگ اون آدم ها اتفاقا واسه منی که ذهن شلوغ و حررافی دارمه که یه گوشه ی دنج و آروم میسازه. والا اگه من هم آروم بودم شاید حس متفاوتی رو تجربه میکردم با خوندنشون.