من خودم از اون دسته ادم هایی هستم که میگم ادم باید حواسش به اون چه میخوره باشه و خوردنش از تغذیه جهت حفظ بقا به لذت جویی و خوی درندگی تبدیل نشه. و اعتقاد دارم بخشی از فلسفه ی وجودی موجودی که خوراک موجودی دیگر قرار داده شده با خورده شدنش کامل میشه و البته وظیفه ی شخصی که از اون موجود تغذیه میکنه کمک به ارتقای روح و وجود او از طریق کمک گرفتن از اون تغذیه برای موجودی بهتری شدنه. یه جوری با تعالی روح و جسممون روح او هست که تعالی میدیم.
ولی هیچ وقت فقط گیاه خواری یا دلایلی از این دست که گیاهان موجود زنده نیستند یا درد نمیکشند رو نفهمیدم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر